Anders voelen tijdens sabbatical

“Elke dag krijgt waarde. Ook zonder de zingeving die werk normaliter brengt. Dat vind ik fijn om te ontdekken. Ik wil dat mijn sabbatical bijdraagt aan mijn gevoel. Als ik drie maanden kan voelen, dan word ik daar blij van. Dan zal mijn sabbatical succesvol zijn.”

De Brabantse Beau (32) neemt in het najaar van 2021 drie maanden sabbatical op van haar kantoorbaan. Op haar werk in een kantoortuin met thee uit de automaat, gaat werk van de ene digitale map naar een andere digitale map. Met dit beeld doe ik haar werk tekort, want haar werk is nuttig. “Ik kan heel goed beredeneren hoe zinvol mijn werk is. Maar ik vóel het niet.” Terwijl Beau steeds meer verlangt om betrokkenheid te voelen bij haar werk. “Een kantoor is voor mij niet het echte leven. Daarom is het lastig om daar verbinding mee te voelen.”

© Beau

Een sabbatical is een tijd vrijaf van werk. Dankzij een sabbatical krijgt een mens de kans om iets te ervaren, te ontdekken of te doen waar anders geen tijd voor is. Door een langere tijd vrij te nemen, ontstaat de mogelijkheid om je ergens in onder te dompelen. Wat dóet een sabbatical psychologisch met je? Dankzij ons gesprek met Beau ontdekken we wat haar sabbatical met háár doet. Wellicht inspireert haar ervaring op Over Psychologie jou ook.

Anders kijken veranderde het beeld op sabbaticals

“Een jaar geleden had ik nog niet gedacht dat ik ooit een sabbatical zou nemen. Ik dacht dat sabbaticals waren voor hardwerkende succesvolle ondernemers met veel geld.” Beau glimlacht bij de herinnering aan het oude beeld dat zij had van een sabbatical.

Toen veranderde de CAO van Beau’s bedrijf. In de nieuwe CAO werd expliciet de mogelijkheid tot een sabbatical benoemd. Niet lang nadat Beau over deze kans leerde, werd haar fantasie over een sabbatical steeds beeldender. Het nemen van een sabbatical werd praktischer. Beter haalbaar. Beau is oprecht dankbaar voor de kans van haar sabbatical. Want haar sabbatical brengt haar dichterbij haar gevoel.

Iets meer passend mogen willen

Beau is geen gelukszoeker. Ze is ook geen rupsje nooit genoeg. Voor haar hoeft het leven niet groots en meeslepend te zijn. Hoewel sommigen uit haar generatie jobhoppen, deed Beau dat niet. “Ik vind tevredenheid belangrijk en ik voel me een tevreden mens. Ook op mijn werk. Ik heb het echt heel goed. Mijn collega’s zijn fantastisch en mijn werkgever zorgt heel goed voor mij.” Beaus stem klinkt zachter terwijl ze dit uitspreekt. Ze praat zo liefdevol en oprecht over de lieve mensen in haar team. Haar handen drukken samengevouwen op haar borst en haar schouders zijn schuin naar voor opgetrokken. Wanneer zij over haar collega’s spreekt, glimlacht Beau verontschuldigend. Er lijkt een ‘maar’ aan te komen.

“Ik werk hier al bijna tien jaar in een leuk team met veel plezier. Maar…” – en daar is ie – “ik voel me niet inhoudelijk betrokken bij het werk.” De prettige relaties op Beau’s werk zouden haar onbedoeld en uit liefde gegijzeld kunnen houden in haar werk. Op termijn, zo voorspelt Beau, zou zij passief kunnen worden. Dan zou ze misschien niet meer weggaan.

Dankzij haar sabbatical hoopt Beau een goede balans te vinden tussen de kracht van haar tevredenheid en een passie die haar lonkt. “Ik weet dat ik ooit iets anders wil doen. Wanneer ik weg ga wil ik niet weg móeten gaan. Ik wil vrij kunnen vertrekken, naar iets dat beter bij mij past.” Ik vermoed dat Beau inderdaad met hele bijzondere mensen samenwerkt, want ik vind het zo loyaal dat ze in goede harmonie weg wil kunnen. Dat klinkt mij als een respectvolle werkgever en werknemer relatie.

Een ánder doel uit de sabbatical halen

Op dit moment in het gesprek beredeneerde ik rationeel dat Beaus doel dus is om een passende nieuwe baan te vinden. En misschien bedacht jij je als lezer dat ook. Maar het is juist daar dat Beau die in haar sabbatical zit, verschilt met jou en mij die in een werk- of schoolmodus zitten. “Anderen zijn nieuwsgierig naar het doel van mijn sabbatical. Maar het doel is meer te willen vanuit mijn hart. Ik leg mezelf geen doel op, geen tijdlijn, geen lat. Wel werk ik met intenties en richting.”

Tijdens Beau’s sabbatical staat niets vast. Ze heeft de dagbesteding tijdens de drie maanden niet gepland. Dat is helemaal nieuw voor haar, zo legt ze uit terwijl ze van een afstandje praat over haar leven. “Ik kan me niet herinneren dat ik ooit eerder een periode had dat mijn tijd niet vaststond. Vanaf mijn vierde ging ik naar school of werk. Natuurlijk waren er ook vakanties, maar ook die stonden vast.” In een flits passeren mijn vakanties de revue en ik zie reizen, verhuizen, klusjes doen, festivals en oververmoeid bijkomen. Ik begrijp wat ze bedoeld. Zelfs mijn vrije tijd geeft mij weinig mogelijkheid tot vervelen.

Vrij om dat te ervaren

Maar Beau legt nog specifieker bloot dat school, werk en vakanties zich niet lenen tot reflectéren. En laat dat nu juist zo belangrijk zijn tijdens een sabbatical. Het reflecteren brengt Beau namelijk dichter bij haar gevoel, haar authenticiteit en liefdevol handelen.

Reflectie is niet het enige dat haar helpt. Vooral haar voornemen om iets te doen, waarvan ze niet weet wat het haar brengt, dat heeft haar zoveel gebracht. Het woord ‘zoveel’ spreekt Beau met klemtoon uit en haar gelaat straalt wanneer ze deze zin uitspreekt. Ze lijkt wel te vliegen, zo bedenk ik me. Alsof ze intens gelukkig is. Het werkt aanstekelijk om haar te horen vertellen over doelen die gaan over ervaren.

Alsof er een knop zit aan de tijd, waardoor je meer kunt voelen

Hoe langer het gesprek duurt, hoe meer ik met Beau op een andere dimensie kom. Een dimensie die gaat over voelen. Maar niet het voelen van lichamelijke gewaarwording of emoties. Het is meer een ander bewustzijn. Een spirituele ervaring. Of is het iets anders. Het blijkt tijdens ons gesprek zo moeilijk in woorden te vangen. Terwijl we samen verder twijfelen, inspireren we elkaar. We lijken om een belangrijke ontdekking heen te draaien. Na uren praten over de inhoud van Beau’s sabbatical en haar beleving van haar sabbatical lijken we tot een voorlopig antwoord te komen.

Door zich drie maanden niet vast te ketenen aan doelen of taken, krijgt Beau meer contact met haar onderbewuste authentieke zelf. Ze komt meer in het nu. In deze mogelijkheid van het nu is er tijd om creatieve opdrachten analoog uit te voeren. Voor Beau is het nieuw om creatief na te denken, zonder rationeel na te denken. De opdrachten geven Beau bezigheid en vertraging. De tijd lijkt tijdens deze opdrachten twee keer zo langzaam te gaan. “Alsof er een knop aan de tijd zit,” vertelt Beau geheimzinnig alsof ze een sprookje vertelt, terwijl ze in de lucht een knop lijkt los te draaien met haar duim en wijsvinger.

De combinatie van vertraging, nieuwe uitdagingen en creativiteit brengt Beau nog meer in het nu én dat brengt haar weer verder naar haar gevoel. Dat gevoel is geen lichaamsbewustwording of emotie, maar het lijkt meer op een ander bewustzijn. Alsof ze een ander hersengebied aanspreekt dan dat ze anders aanspreekt. Hierdoor lijkt ze anders te denken, kijken en beslissen.

Van voelen naar doen en ervaren

Doordat Beau terug gaat naar haar kern, gelooft zij meer in wat wij als mensen kunnen. Zelf deed ze een Wetenschappelijk Opleiding tot psycholoog. De onderzoekende basishouding die ze daar leerde, vindt Beau nog steeds erg waardevol. Het klinkt alsof zij de lessen daar niet had willen missen.

Nu komt Beau erachter dat banen waarin je mag dóen, op haar zinvoller voor komen. Ze krijgt een hernieuwd respect voor ambacht en iets neerzetten. Na één maand ontdekt Beau vier nieuwe beroepen die zij verder wil onderzoeken. Hiervoor neemt ze proeflessen. “Dat is geweldig! Ik heb ineens tijd om een les tuinontwerp of thee schenken te volgen. Dat zou normaal een heel gepuzzel zijn.”

Beau kijkt dus niet enkel naar beroepen en ambachten. Ook tijdens haar sabbatical dóet Beau vooral. In het interview komen de woorden ‘intentie’ en ‘voelen’ en vooral ‘doen’ vaak naar voor. Bijvoorbeeld in stellige oneliners. “Het moet niet veilig! Ik moet doen!” en “Niet denken, maar doen!”

Zulke oneliners schetsen onbedoeld het beeld dat Beau blind overal in springt. Maar dat is niet het geval. Beau denkt zeker na over wat zij wel en niet doet. “Krijg ik een uitdaging en hoort die bij mijn intentie? Dan ga ik het doen. Ik voel wel wat er tijdens het doen gebeurd. Wat het ook is, het te voelen is goed.”

Wat Beau ontdekte tijdens haar sabbatical

Beau en ik eten samen een heerlijke brownie met vloeibare karamelsaus. Deze lekkernij maakte Beau zelf, omdat ze nieuwsgierig was of zij deze karamelsaus zelf kon maken. “En karamel moet nu eenmaal ergens op gedaan worden”, zo lacht deze slanke lekkerbek. Zelfgemaakte baksels en maaltijden zijn slecht één voorbeeld van wat de sabbatical Beau bracht. En van deze specifieke uitkomst genieten we samen dubbel en dwars. Maar wie denkt dat de saus een product van Beaus sabbatical is, die denkt nog te rationeel en concreet. Karamelsaus is een bijgerecht die de échte zoete koek tot z’n recht brengt.

Beau zoekt haar authenticiteit en ze wil haar onderbewuste zelf beter leren kennen. Door de relatie met zichzelf te versterken, hoopt ze dat haar handelen open en nog liefdevoller wordt. Dat lukt Beau tijdens haar sabbatical. Vertraging, nieuwe uitdagingen en creativiteit zijn de ingrediënten voor het onderbewuste voelen. Dat gevoel is een heerlijk bijgerecht dat Beau tot haar recht brengt. En deze post sabbatical Beau stilt duurzaam haar eigen honger naar het echte leven.

Ben je nieuwsgierig naar concrete tips om jouw sabbatical te ontwerpen? Bekijk dan vooral ook ‘Geef jouw sabbatical vorm‘. Of lees gerust Elisa’s recensie van ‘De alchemist‘. Zoek je naar meer innerlijke rust en een authentieker contact met jezelf? Dan zijn de yoga oefeningen van Over Psychologie een aanrader voor jou.