Klussen aan je Relatie

Mijn ervaring met verbouwen, klussen en verhuizen

‘Mirjam, jij hebt toch ook ervaring met verhuizen en langdurig klussen?’, vroeg Mirella, mijn collega bij Over Psychologie. ‘Haha, ja dat klopt. We zitten er eigenlijk nog steeds in. Hoezo?’ ‘Nou’, ging Mirella verder, ‘Ik heb een blog op de planning staan over wat maakt dat dit zo stressvol is en vaak ook heel lastig voor de relatie. Zou jij daar misschien vanuit jouw eigen ervaring bij aan willen sluiten?’

En dit blog is mijn antwoord op haar vraag.

Mirella schreef eerder haar blog over verhuisstress en langdurig verbouwen. Ze maakte een rijtje vanuit de verhalen in haar praktijk. Punt één was al direct raak: Een extra taak bovenop een druk leven. Ik vertel je graag over onze eerste en tweede verbouwing en over onze drie verhuizingen kort op elkaar.

Eerste huis samen

Mijn partner Koen en ik kochten ons eerste huis samen nog net voor de huizenmarkt helemaal gek werd. De huizenprijzen waren nog enigszins te doen, ook omdat Koen al een huis had. We wilden samen opnieuw beginnen in een huis van ons tweetjes. Na een enorm lange zoektocht met een hoop teleurstellingen, omdat we te laag hadden geboden, kregen we een telefoontje dat kopers waren afgehaakt en of wij nog eens wilden komen kijken. Een vrijstaand huis met een behoorlijke tuin, vlakbij waar we allebei waren opgegroeid. Het voelde goed dus jazeker gingen wij nog eens kijken. We zagen al direct wat we wilden aanpassen, verbouwen en veranderen, want het was niet onze smaak.

Koen had eerder al een grote verbouwing zelf gedaan, dus hij stroopte zijn mouwen op om ook in dit huis eens flink aan de slag te gaan. We namen een paar weken vrij om het grove werk te doen. Meer stopcontacten, nieuwe vensterbanken dus de oude eruit slopen overal, alle deuren en kozijnen schuren. We kwamen een paar onaangename verrassingen tegen, wat het werk vermeerderde.

Overprikkeling en te weinig uren

En daar kwamen meteen nog een aantal punten uit Mirella’s rijtje: prikkels in geluid, geuren en chaos en naast je werk ineens nog extra dingen te doen. Want nadat onze paar weken vrij voorbij waren, waren we dus echt nog niet klaar. Dat betekende dat we beiden 40 uur per week werkten en elke avond bezig waren met klussen. Een snelle kant en klaar maaltijd in de magnetron stopten en doorgingen met klussen tot ’s avonds laat. We woonden destijds in een stadje 20 minuten verderop, dus elke dag reden we na het werk heen en weer.

Ouders kwamen ons helpen wat ontzettend fijn was, maar je weet zelf ook dat wanneer er continu mensen over de vloer komen, je dat op een gegeven moment met al die prikkels ook niet meer trekt. We werden steeds sneller prikkelbaar, voelden ons vermoeid en hadden steeds minder zin iets te doen in het huis, maar het moest. Er was namelijk een deadline en we zouden binnen enkele weken gaan verhuizen.

Oh nee, ook nog verhuizen

We hadden een jaar een appartement gehuurd tegen onze zin in, omdat we het huis destijds al hadden verkocht, maar niets nieuws hadden kunnen vinden. Dit betekende dat we er dus al een verhuizing op hadden zitten. En tja, andere mensen gaan nou eenmaal niet om met jouw spullen als hoe je het zelf zou doen. Een paar keer flink gevloekt en getierd achteraf, je moet dankbaar zijn dat mensen je komen helpen. Dan kun je dat niet tegen hen doen toch? Dus ik kan wel stellen dat verhuizen stressvol is. Niet alle spullen konden mee, dus veel werd ook opgeslagen bij kennissen in de loods.

Een jaar zaten we in het appartement, we werken beiden 5 dagen in de week, dus waren er niet heel veel. En eigenlijk was het ook wel relaxed, je hoefde niet te klussen, niets op te knappen, alles werd voor je geregeld. We hadden ineens vrije tijd, gingen lekker ver weg op vakantie en deden elk weekend wel leuke dingen samen.

Totdat we dus het huis kochten en elk vrij uur aan het klussen waren. En we dus ook vanuit het appartement weer konden verhuizen naar het nieuwe huis. Ai, weer alles inpakken na een jaar. Je wordt er zowat nog goed in. Weer mensen optrommelen om te komen helpen; ‘sorry mensen’. Maar ook dat was weer gelukt. Weer alles uitpakken, een plekje voor zoeken en weer door met klussen, want dat was nog lang niet klaar.

Klussen, werken, klussen, burn-out

We hebben drie jaar in het huis gewoond, het was een fijn huis, maar we zijn er nooit helemaal gesetteld. We wilden de tuin ook aanpakken en deden dit ook, terwijl het binnen nog niet klaar was. Onze slaapkamer, kastenkamer waren klaar. Op een gegeven moment het kantoortje ook. De tuin was helemaal klaar en ik kon heerlijk een klein moestuintje onderhouden. Koen had een hele tijd ook echt geen zin meer iets te doen, vooral de winters waarbij het vroeg donker is en je ’s avonds geen fut meer hebt. Maar toen we begonnen aan de overkapping ging het bij mij mis. Na al dat werken en klussen kreeg ik een burn-out. Ik was op.

Ik kon gewoon echt niet meer. Mijn eigen praktijk liep als een tierelier, maar mijn lijf kon het niet handelen om alleen maar te werken en te klussen. En niet alleen mijn lijf, ook mijn hoofd. We snakten naar leuke dingen, naar connectie met elkaar, maar tegelijkertijd riep het huis ‘Maak het nou eens af!’

Schaamte

Ergens schaamden we ons wanneer er mensen over de vloer kwamen, nee we waren nog steeds niet klaar, ook niet na 3 jaar. Maar daar zat ik dan, in een niet af huis, met mijn burn-out, thuis. Elke dag zag ik wat nog niet af was. Ik irriteerde me eraan en voelde me er niet fijn. Ik kon alleen zelf niet zoveel. En als ik een beetje energie had, dan schilderde ik nog een kozijntje. Elke dag stond ik in een keuken welke steeds meer kuren ging krijgen. En elke dag moest ik dieper graven om te voelen wat ik ook alweer leuk vond. Ik had jaren energie verspild en wist niet meer hoe ik het terug kon krijgen.

Gelukkig had ik een hele fijne psycholoog die ook zelf ervaring had met burn-out. Zij wist precies wat ik nodig had en waar ik kon zoeken naar energie. Later bleek ik ook de ziekte van ménière te hebben welke ook niet meewerkte met stress. Na een half jaar kon ik weer een paar gezinnen oppakken en langzaamaan weer een beetje opstarten. Koen en ik beloofden elkaar om beter naar elkaar om te kijken en vaker leuke dingen te doen. Af en toe een verre vakantiebestemming bleek namelijk niet voldoende.

Heb je een huis voor ons met meer rust?

Maar toen vroegen we ons ineens af of dit wel het huis was waar we wilden blijven wonen. Op de een of andere manier voelde het niet goed. Ik belde een makelaar die wij kenden en vroegen of hij misschien wilde uitkijken voor ons naar een vrijstaand huis, met nog meer grond en vooral heel veel rust. Het hoefde niet meteen morgen, maar gewoon, voor de toekomst.

‘Nou Mirjam, er komt binnenkort een huisje te koop waarvan ik denk dat dit echt iets voor jullie is. Zal ik jullie op de lijst voor een bezichtiging zetten?’ Mijn hartslag sloeg over, het bonsde in mijn keel. Shit, niet weer een klushuis, straks ga ik weer terwijl ik nu net weer een beetje opgekrabbeld ben. Ik weet niet of ik dit wel wil hoor, of ik dit wel aankan. Wéér verhuizen én klussen.

Koen en ik gingen toch alvast even een rondje rijden, het huis stond namelijk 5 minuten verderop. Shit, dit voelt goed, maar ik wil dit niet voelen, want ik vind dit doodeng. Koen was verkocht, dit huis wilde hij. Ik was nog niet overtuigd: ‘Er moet zoveel aan gebeuren Koen, dan gaan we weer.’

Tijdens de bezichtiging keken we elkaar aan. Ja, dit is wat we destijds al wilden, maar niet konden vinden of betalen. En nu dus wel. Gaan we het doen? Ja, we doen een bod en gaan keihard duimen. Blijkbaar willen we ontzettend graag weg uit dit huis.

Huis verkocht en huis gekocht

’s Avonds werden we gebeld nadat we de dag ervoor een bod hadden gedaan. Dit was in die gekke tijd waarin er ontzettend veel werd overboden. ‘Mirjam, ik heb goed nieuws. De mensen hebben voor jullie bod en voorwaarden gekozen,’ zei de makelaar. Koen en ik sprongen een gat in de lucht, huilden en lachten. Proost!

Maar shit, dat betekent weer verhuizen en weer verbouwen. Hoe gaan we het dit keer doen? Want dat ging niet helemaal goed met mij, maar ook met onze verbinding met elkaar niet. ‘We gaan het dit keer echt anders doen’, beloofden we elkaar. Meer leuke dingen en af en toe het klussen even niet doen.

Koen nam weer een paar weken vrij. Het huis was van oudere mensen geweest waardoor de stijl niet onze smaak was. Dat betekende keuzes maken, want we konden niet het hele huis doen voordat we er gingen wonen. Dus eerst de woonkamer. Mijn ouders en Koen zijn ouders en Koen zelf hebben er tot diep in de nacht aan gewerkt, zodat de stukadoor nog kon komen voordat we erin gingen. De dag ervoor had ik een ménière aanval. Een teken aan de wand. Ik trek dit niet. Koen staat er alleen voor.

Ik  was veel alleen in het andere huis nu het nog kon. Ik voelde me zo ontzettend schuldig naar al die mensen die kwamen helpen. Echt verschrikkelijk, maar ik kon niks anders dan in bed liggen en bijkomen.

Eenmaal verhuisd (die verhuizing ging gelukkig erg soepel aangezien dit de derde was in een paar jaar tijd) was het lastige dat al die dozen die binnen waren gekwakt en niet op de juiste plek stonden maar bleven staan. Tussen het werken en rusten door opende ik af en toe een doos, maar wel op het gemakje aangezien ik mezelf heel goed in de gaten moest houden. Ik leerde steeds beter om de dingen los te laten waar ik toch geen controle op had.

Relatie onder druk

Soms werd ik nog wel eens boos en chagrijnig, we sliepen in een kamer welke niet af was, zodat we de slaapkamer af konden maken. Ieder weekend kwam mijn oom ons helpen en zo ging er weer een jaar voorbij waarin we weinig leuks deden samen. Alleen af en toe een verre reis, maar dit was niet genoeg.

We groeiden steeds meer uit elkaar, spraken elkaar bijna niet meer, want elke avond moest er geklust worden. Elk weekend moest er geklust worden. En zo vlogen de maanden voorbij. Ik trok me terug en schoot af en toe uit mijn slof. Dan trok ik het niet meer, al die zooi, al die onafgemaakte kamers. En ook ik werd vermoeider, het schilderen was mijn taak en deed ik op de vrije dagen. Maar dat betekende dat ik niet goed kon bijtanken en dus kwam de ménière maandelijks opzetten.

Onze relatie kwam onder druk te staan, we huilden samen, beloofden elkaar meer leuke dingen te plannen, maar we deden het niet. Uiteindelijk besloten we, omdat we elkaar echt niet kwijt wilden, om in relatietherapie te gaan. We wilden ervoor vechten en we wisten heel goed waardoor we zo van elkaar verwijderd waren. Uit elkaar gaan was voor ons beiden geen optie.

Nog steeds klussen, maar dan anders

En nee, het huidige huis is nog steeds niet klaar, maar we zijn al ontzettend trots op wat we hebben neergezet, samen. En we zijn nog trotser dat we elkaar weer hebben teruggevonden. Dat we kunnen benoemen wanneer we elkaar missen en we dus teveel bezig zijn met klussen. We weten wat we nodig hebben om de verbinding weer op te zoeken en we kunnen een stuk beter balans vinden.

Nog niet altijd hoor, want soms gaan we weer een paar weken of maanden teveel op in het klussen. Dat is ook niet erg, want het is ook elke keer weer super fijn als iets klaar is. We hebben nog een hoop te doen, maar we willen hier niet weg, dus we hebben tijd genoeg. Balans is het toverwoord en blijven communiceren.

Uiteindelijk zijn we alleen maar meer tot elkaar gekomen.

Liefs, Mirjam