“Mijn enige metgezel, mijn enige vriend als kind, was mijn fantasie”
Robin Williams
Een biografie over het turbulente leven van acteur en comediën Robin Williams. Over zijn eenzaamheid met irritante pesters en fenomenale prestaties op de bühne. Met de zelfverkozen dood in je achterhoofd krijgt de humor een nieuw gezicht. Emily Herbert beschrijft in Als het lachen stopt hoe hij door zijn humor vrienden leerde maken, waardoor hij zijn somberheid kon onderdrukken. Maar was de humor geen façade, waardoor de neerslachtigheid steeds meer om zich heen kon grijpen?
Sinds jongs af aan, vertelt Herbert, was Robin bezig met het vermaken van zijn moeder. Zijn fantasie was zijn enige vriend. Deze sombere voedingsbodem lijkt de ontwikkeling van zijn komische talenten extra kracht te geven.
Over zijn puberteit vertelt hij: “Ik werd veel gepest. (..) Daar werd ik harder van, maar het zorgde er ook voor dat ik me vaak terugtrok.” Maar wonderwel kon hij later zijn aandacht gaan afleiden: “ik begon grappen te vertellen om te voorkomen dat ik in elkaar werd getrapt”. Deze beschermende kant van zijn humor, bleef hij nodig hebben.
De kinderlijke warmte in zijn spel is zó mooi
In Mrs. Doubtfire, een magische film over een gescheiden man die zijn kinderen weer kan zien door zich te verkleden als oppasoma, komt zijn zachte en beschermende kant ook terug. De kinderlijke warmte in zijn spel is zó mooi, dat je bijna vergeet dat deze intense manier van inleven sterk is ontwikkeld door zijn problematische jeugd.
Helaas roept Herbert geen kinderlijke verwondering op. De vele Amerikaanse oppervlakkigheden voeden sterk mijn desinteresse. Zo vertelt zij bijvoorbeeld sensatiebelust: “Hij was bevriend met wielrenner Lance Armstrong (vóór de schandelijke onthullingen over Armstrongs dopinggebruik) en stak soms de oceaan over om hem in de Tour de France te zien”. Ook de door haar beschreven donkere kanten van Williams raken me minder dan ik had verwacht op basis van zo’n intrigerende man. Ze geeft weinig haar eigen mening en rangschikt vooral citaten van anderen.
Gelukkig glanst de genialiteit van Williams
Opvallend is wel dat Herbert veelvuldig inzoomt op het innerlijk van Robin Williams. Ze doet dat vaker dan ik had verwacht, ondanks haar ‘Amerikaanse oppervlakkigheid’. Toch had ik gehoopt op een beter geschreven biografie. Gelukkig glanst de genialiteit van Williams er her en der doorheen. Alleen bij de gedachte aan Mrs. Doubtfire moet ik al glimlachen.
Gek genoeg was humor in zijn jeugd zijn redding, maar het heeft hem toch niet genoeg geluk gebracht afgaande op zijn zelfverkozen dood. Op zijn begrafenis klinkt zijn stem door in zijn zoon Zack: “Streef ernaar om vreugde in de wereld te brengen zoals hij daar ook naar streefde”. Vrij geïnterpreteerd; de vreugde van de ander is belangrijker dan het geluk in jezelf.
Dit is deel 1 in de serie “The great pretenders”. Een serie over bekende personen die hun ongeluk verbergen achter een glanzende façade.
Robin McLaurin Williams (1951 – 2014) was een komisch acteur. In zijn jonge jaren maakt hij carrière in Amerika in de stand-up comedy. Later speelde hij vooral in Hollywood films, zoals bijvoorbeeld Mrs. Doubtfire (1993) en Good Will Hunting (1997). Tijdens zijn leven had hij veel last van depressies. Uiteindelijk heeft hij besloten om zelf een einde aan zijn leven te maken.
